Που 'ναι τάχα η Νένη;
Μήπως έφυγε ταξίδι ή μήπως κάπου κρύβεται;
Ανεβάζουμε παράσταση, Νένη!
Και συ λείπεις; Λείπεις από τις αναγνώσεις, δε στέλνεις
μηνύματα για τις συγκεντρώσεις, δεν ετοιμάζεις κοστούμια και φορολογικές
δηλώσεις, δεν ενώνεις καλώδια φώτων, δε σκαρφαλώνεις σε σκάλες, δεν βάφεις
σκηνικά και δεν κόβεις εισιτήρια, δεν κουβαλάς μουσαμάδες και καρέκλες και
κορώνες και μάσκες και σίδερα και φτερά.
Κι όταν ανάβουν τα φώτα στη σκηνή; Λείπεις πάλι;
Δε λείπεις. Δεν έλειψες
ούτε στιγμή. Είσαι εκεί όταν γεμίζουμε αμφιβολίες και φόβους, όταν
τίποτε δεν λειτουργεί, όταν τα μάτια κλείνουν από την κούραση και οι καρδιές
χτυπάνε δυνατά από το τρακ, όταν κοιταζόμαστε με την ελπίδα ότι θα τα
καταφέρουμε, όταν γελάμε και όταν εκνευριζόμαστε, όταν αγκαλιαζόμαστε.
Όταν τα φώτα σβήσουν, είσαι εκεί.
Είσαι η Μάντα μας και η Ελένη μας και η δασκάλα και ο
πονηρός σαμαρτζής και το φίδι και ο άγγελος και το νερό και ο αέρας και η
πεθαμένη αδερφή και το νεογέννητο που σηκώνεις στα χέρια σου…
Πως θα μπορούσες να λείπεις, Νένη; Είσαι το θέατρο.
Το Σπασμένο Ρόδι ανεβάζει την παράσταση «Ο Μορμόλης». Σ’ εκείνη την αφιερώνουμε, ως ελάχιστο φόρο τιμής.
